Deel 18
We zijn nu ruim drie maanden onderweg en dat is te merken; zowel geestelijk als lichamelijk.
Geestelijk zijn nu zo ver dat we voor ons idee al veel langer weg zijn dan de drie maanden in werkelijkheid. Eigenlijk willen we ook niet meer terug en mag deze reis “eeuwig” blijven duren. We denken dat dit het echte sabbatsgevoel is. Niets hoeft en (bijna) alles mag en kan.
Lichamelijk zijn er ook de nodige opvallende zaken. De conditie neemt toe vanwege het vele fietsen en wandelen dat we doen. De armspieren worden bijna dagelijks geoefend door het hijsen van de zeilen, het sjorren aan lijnen en het draaien van de lieren.
Daarnaast is er ook invloed op de huid. Je bent immers een groot deel van de dag buiten, ongeacht het weer. Zeilen doe je nu eenmaal vanuit de kuip. Regen, wind, kou, warmte en zon laat je dan gewoon over je lijf heen komen. Vooral Winny vindt dat geen punt. Eén van haar wensen voor de sabbatical is namelijk om verweerd en getaand terug te komen.
Kort geleden realiseerden wij ons dat we heel veel foto’s maken. Het zijn er nu al een kleine 600 stuks. Wat we ook constateerden is dat we er zelf heel weinig op staan en omdat we natuurlijk maar met z’n tweeën op pad zijn is het aantal foto’s waar we samen op staan op de vingers van één hand te tellen. En, vonden we, da’s best wel jammer.
Ter gelegenheid van onze huwelijksdag, begin juli, leek het ons dan ook wel eens leuk om ons door een professionele fotograaf op de foto te laten zetten. Om ook de symboliek een plaats te geven hebben we de fotograaf uitgenodigd in de jachthaven om ons samen met/in ons geliefde “huwelijksbootje” te vereeuwigen.
Klik hier om de foto's te bekijken.