Deel 7
We zijn weer terug in Zweden na drie weken Noorwegen. Het weer heeft zich van haar goede kant laten zien. We hebben veel zon gehad, temperaturen van 18 tot 20 graden in de schaduw maar ook regelmatig spetters regen of gewoon een fikse bui. Met de wind is het hollen of stilstaan: of het waait snoeihard, of het is windstil. De motor heeft in het Oslofjord zowel heen als terug overuren moeten maken.
Op het moment dat we dit schrijven staat er een straffe 25-30 knopen in de haven.
Vanuit Tonsberg zijn we naar Stavern gezeild. Opmerkelijk is dat we de eerste keer tijdens deze reis hebben moeten kruisen. Op zich was dat ook wel weer eens lekker voor een keer. In Stavern hebben we de deelnemers van de Colin Archer Memorial (Cam) race zien finishen en met getoeter en applaus begroet. Vooral Lucien, onze buurman op de steiger in Medemblik, vond het erg leuk ons te zien. Voor ons was het ook wel weer eens prettig om Nederlands te spreken en om je heen te horen.
Met ons bijbootje zijn we de rotsen aan de andere kant van de baai gaan verkennen. Prachtige natuur waarin een wandeling uitmondt in een klauterpartij. Nadeel van de mooie natuur was wel de aanwezigheid van steek-, bijt-, en prikinsecten die een duidelijke voorkeur voor Winny tentoon spreidden.
Wat we vooral van Noorwegen koesteren zijn de terrassen die weer of geen weer
van 's-ochtends vroeg tot 's-avonds laat druk bezet zijn. Als het weer niet zo goed is doen we toch de zonneschermen naar beneden en de verwarmingen aan!
Oh ja, hoe zit dat nu met die vaartocht naar het einde van de wereld?
Aan de zuidpunt van het eiland Tjome, direct grenzend aan het noordpuntje van het Skagerrak, ligt Verdens Ende.
Vertaald vanuit het Noors is dit " het einde van de wereld".
Er zijn twee rotspartijen met elkaar verbonden door een korte dam, waar achter je met de boeg kunt vastmaken en achter je anker moet uitzetten om je van de kant te houden. Het is letterlijk het einde van de wereld. Er is een kleine kiosk die ijs verkoopt, een restaurantje en een toiletgebouw. Er staat een replica van een vuurtoren zoals deze een aantal eeuwen geleden is bedacht. Een simpele vuurkorf die omhoog wordt gehesen. Verder is er helemaal niets. Overdag is het heel druk met dagjesmensen. Aan het eind van de middag daalt een serene rust over deze plek neer.
De natuur en dan met name de bijna kale rotsen zijn overweldigend mooi. We zijn het er beiden over eens dat dit het mooiste en meest bijzondere plekje van onze reis tot nu toe is. Om een paar boodschappen te doen hebben we meer dan vijf kilometer heen en ook terug moeten varen met ons bijbootje naar een watersport winkeltje annex tankstation dat ook wat andere dagelijkse artikelen verkocht.
De aanloop naar dit bijzondere plekje voert tussen de rotsen door, zowel boven water als net onder het wateroppervlak. De kaart is niet heel duidelijk over de te volgen route. Met behulp van de beschrijvingen in de pilots bleek het overigens goed te doen. De waarschuwingen om Verdens Ende alleen met rustig weer en goed zicht aan te lopen zijn, vinden wij, niet overbodig.
Waard om te vermelden is nog de manier van afmeren in (en door de) Zweden, een manier die wij ook hebben geadopteerd. Stel je een rij boten voor die met de boeg naar voren achter een stenen dam liggen. Je boot is 3,60m breed. Er is een gaatje tussen twee boten van 1,5 tot 2,0 m breed. Wat doe je dan?
Je hangt je stootwillen wat naar voren, geeft voorzichtig gas tot je klem zit en begint vervolgens met wat meer motorvermogen te duwen. De schepen naast je, en die daarnaast enzovoorts, beginnen allemaal zijwaarts te bewegen zodat er voldoende ruimte ontstaat. Iedereen vindt dit volkomen normaal en helpt je daarmee door extra stootwillen uit te hangen en mee te helpen duwen en trekken.
Zou je eens in Nederland moeten proberen?!
Reacties: winny@touchofwind.nl
Wordt vervolgd
|