Deel 8
Blankenberge, 6 augustus 2007
We zijn weer terug op het continent en laten het eilandgevoel achter ons. Enige weemoed is ons niet vreemd, aan de andere kant is het ook mooi geweest. Het weer heeft ons in Engeland dusdanige parten gespeeld dat we bijna altijd aan het zoeken zijn geweest naar “gaatjes” in het weer om verder te kunnen varen. Vanaf de Solent, waar we jullie verlieten in ons vorige verslag, is dat niet anders geweest. Meestal één dag vaarbaar weer en vervolgens weer één of twee dagen liggen voor we verder konden. Soms niet zo erg, een andere keer stukken minder.
In Brighton bijvoorbeeld helemaal niet erg. We lagen daar op de dag dat de nieuwe Harry Potter and the Deathly Harrows uitkwam. Even voor 12 uur 's-nachts wij dus ook op weg naar de ASDA waar de verkoop om 00.01 uur zou beginnen. Nou, we waren niet de enigen. We sluiten aan in de rij van geschat wel 300 mensen en achter ons blijft de rij langer worden. De dag erop lezen we in de Engelse kranten dat het boek die dag 15 keer per seconde is verkocht in Engeland. Het slechte weer van de dag erna is met dat boek veel beter te verteren. Voor diegenen die het nog niet hebben gelezen: het eindigt met…………… zelf lezen dus.
Met een bevriend stel moeten we eens serieus praten. Zij hebben ons verteld wat een leuk plaatsje dat wel niet is : Newhaven. Na één overnachting aldaar hadden we er een 5 uur durende zeiltocht in de stromende regen voor over om er maar weg te zijn. Onze inschatting van leuk is dus absoluut anders!
Van Eastborne naar Dover was een fantastische zeiltocht. Twee weerberichten maakten melding van bft 4 tot 5 occasionally 6. Uit de goeie richting, dus gaan. Winny had echter bij het havenkantoor een derde weerbericht gezien (vertelde ze achteraf) dat aangaf bft 5 toenemend bft 7. De laatste bleek juist en bijna rollebollend over de golven liepen we die middag Dover binnen om ook daar vervolgens weer verwaaid te blijven liggen. Via Ramsgate, waar we al 13 jaar niet meer geweest waren, en Queenborough naar London. De tocht ernaar toe over de Thames vonden we lang en vervelend. De oevers zijn niet erg interessant en het water is troebel van het slib dat rivierafwaarts wordt gevoerd. We meren af in St. Catherine's Dock op 3 minuten lopen van de Tower en Tower bridge. Da's wel gaaf met je eigen boot in hartje centrum London liggen. Twee dagen doen we als alle toeristen en boeken de “hop on hop off” bus en bezoeken onder andere The London Eye, het Seaquarium en Madame Tussaud, ondertussen genietend van het mooie weer, de stad, de mensen en de terrasjes.
Vanwege het getij en daaraan gekoppeld de openingstijden van het dock vertrekken we om 06.00 uur in de ochtend voor de lange tocht in één keer terug naar Ramsgate. Het is zonnig maar ook windstil. Alleen de laatste 20 van de ruim 70 mijl van die dag hebben we kunnen zeilen. Na 13 uur varen meren we in Ramsgate af. Voor het grootste deel van de dag motorzeilend steken we, op de eerste echt warme dag van deze zomer, over van Ramsgate naar Blankenberge. In de shippinglanes is het ondanks de zondag ongewoon druk.
Nu Engeland achter ons is gelaten kunnen we de balans opmaken van wat we wel en niet zullen missen.
Bovenaan staat misschien wel de lokale radio. De programma's en presentatoren zijn ons heel erg na komen staan. Programma's als “rubbish rescue” en “gardening” op zondagochtend zijn zó Engels dat het genieten is om er naar te luisteren. De kusten zijn erg mooi. De stadjes en dorpjes blinken niet altijd uit door schoonheid. Sommige plaatsen zijn in onze ogen gewoon lelijk. Dat veel is platgegooid door de bombardementen in WOII is wat ons betreft geen excuus voor de architectonische laagstandjes die we aantroffen. De Engelsen zijn wél aardig, zeer aanspreekbaar en waar nodig behulpzaam. Ze bleven zich verbazen over het feit dat wij hun taal zo goed spreken. Zelf hebben ze vaak geen andere taalkennis dan het Engels. Eén keer kregen we zelfs het compliment dat wij beter te verstaan waren dan sommige Engelsen zelf vanwege hun accent.
Gestoord zijn we geworden van alle meest 4-cijferige toegangscodes van hekken, douches en toiletten in de verschillende jachthavens. Steeds weer nieuwe codes in de volgende haven (soms wel 3: hek, douches en wasruimte elk hun eigen code) betekende voor ons dat we zelfs aan de pincodes voor onze bankpasjes gingen twijfelen.
Verbaasd hebben we ons over het te pas en te onpas gebruiken van de aanspreektitels “love”, “sweathart”, “dear” en “darling”. (Als een jonge knappe meid of knul dat tegen je zegt is het wel leuk natuurlijk). Verbaasd hebben we ons ook over de hoeveelheid extreem dikke Engelsen. Die is werkelijk enorm. Wat dat betreft niet vreemd dat vorig jaar alle snoepautomaten op scholen zijn verboden. Daarnaast loopt er een door de regering ondersteunde campagne voor het eten van meer fruit en groente elke dag. Het effect ervan is op straat in elk geval (nog?) niet zichtbaar.
Geërgerd hebben we ons aan het milieubewustzijn van de Engelsen. Glas-, papierbakken e.d zijn nagenoeg niet te vinden. Voordat de caissière je boodschappen aanslaat worden er eerst veel tot zeer veel plastic tasjes voor je klaargelegd. Bijna iedereen maakt daar gretig gebruik van. Gewone boodschappentassen zie je eigenlijk niet. De supermarkten vinden zichzelf al erg milieubewust omdat ze een bak plaatsen waarin je je gebruikte plastic tasjes kwijt kunt. Soms hangt er zelfs een bord waarop wordt aangegeven hoeveel van die tasje zijn ingezameld. “Kijk eens hoe goed wij zijn voor het milieu”.
Engeland kent een strenge wetgeving voor wat betreft de hoeveelheid drank in een glas. Een “(half) pint of beer” moet precies de juiste hoeveelheid zijn bijvoorbeeld. Dat betekent dat er bijna geen schuim bovenop zit (want dat is geen bier) en dat het glas tot op de rand wordt gevuld. Oftewel onmogelijk om zonder te morsen dat biertje mee te nemen naar de plek waar je zit. Iets grotere glazen maar dan iets minder vol is blijkbaar nog in niemands gedachten opgekomen.
Vanuit Vlaams Blankenberge: bye, bye