Deel 5
The further West, the……
Baltimore, 29 mei 2007
Een reiziger heeft veel te verhalen over de reizen die hij maakt, de zeden en gewoonten die hij ontdekt, de mensen die hij ontmoet, de avonturen die hij beleeft en de opvallende en ongewone zaken die hij op z'n weg tegenkomt.
(voor “hij” gelieve, waar gewenst of van toepassing, ook te lezen “zij”).
Voor ons is dat niet anders en graag maken wij jullie deelgenoot van onze ervaringen met de Angelsaksische horeca.
In Dover begon dat eigenlijk zoals we gewend zijn. Je bestelt en je krijgt wat je hebt besteld. Dan gaat het mis: de kroegbaas krijgt je in een best leuk gesprek toch zover nog dat lekkere drankje bij de koffie erbij te bestellen. Het waarom van de kus op de wang van Winny als afscheid staat dan ook recht evenredig met de hoogte van de rekening in Engelse Ponden( en die dan nog maal 1,5 voor de omrekening naar Euri).
Jeetje, wat is Engeland duur, wat betreft de alcoholica!!
Maar: doorgewinterd als wij zijn laten wij ons er niet van weerhouden met grote regelmaat terrasjes te “pikken” en niet aan boord te eten. Na relatief korte tijd ben je zo aan de Engelse Pond gewend dat je ze net als vroeger met de gulden nu als euro's uitgeeft. Wat wel opvalt is dat je in Engeland eigenlijk niet meer op de pof in een pub bestelt. Drank bestellen is meteen afrekenen. De drank krijg je dan meteen mee. Het echte pubfood bestellen doe je ook aan de bar, je betaalt en krijgt een nummertje mee, een speelkaart, een steen met een getal of wat dan ook om je herkenbaar te maken op het terras voor als het eten klaar is.
Blijkbaar zijn er verschillende wetten en accijnzen in Engeland al naar gelang de geografie. Naarmate we Lands End naderen worden de prijzen voor onze drankjes hoger. En dat is overigens niet het enige.
Naarmate we meer West komen wordt ook de bediening wereldvreemder. Volgens Geert , een zeiler die we ontmoetten in Falmouth, heeft dat alles te maken met inteelt in deze dunbevolkte streken. Misschien heeft hij gelijk, opvallend is het wel.
Rens is een top 5 gestart en de twee jongedames van twee verschillende pubs op de Scilly (spreek uit silly, van inderdaad…….) eilanden scoren plaats 1 en plaats 2. De één doet gewoon of er geen klanten zijn en probeert dat zo lang mogelijk vol te houden. De ander neemt zonder één woord je bestelling op, begint te tappen en is vervolgens zonder één woord te zeggen minutenlang verdwenen. Daarna wordt je pilsje alsnog verder getapt en begint zij te spreken: GBP 7,20.
Op nummer drie staat een kelnerin in een Thai restaurant in Falmouth. Na elke vraag of bestelling van een klant loopt ze van de resp. tafel weg om drie meter verderop een diepe voor iedereen hoorbare zucht te slaken, de schouders te laten zakken, diep adem te halen en vervolgens verder te hyperventileren.
Engeland hebben we nu achter ons gelaten. Na veertien!!!! dagen verwaaid te hebben gelegen kunnen we weg. Eindelijk een paar dagen met een normaal weerbeeld. We gaan alsnog onderweg naar de Isles of Scilly ten zuidwesten van Engeland. Er staat nog wel een behoorlijke nadeining van zo'n twee meter hoog maar op zich is het een prettige lange zeiltocht van bijna 60 mijl . Onderweg gebeurt wat we vooraf gehoopt hadden: we krijgen twee dolfijnen die naast en onder de boot spelen in de boeggolf. Jammer genoeg was het maar heel even, te kort om te fotograferen of te filmen, maar lang genoeg om er allebei van onder de indruk te zijn.
Gezien het weer zijn we maar één dag op de Scillies gebleven. De overtocht naar Ierland was één lange slag hoog aan de wind over stuurboord. De ware wind varieerde van 7 tot 12 knopen, de temperatuur daalde niet onder 12 graden, de helling van de boot was constant rond de 30 graden, de nacht was heel donker, de stuurautomaat deed het niet goed dus we hebben alle 28 uur met de hand moeten sturen. Kortom een pracht oversteek.
In de aanloophaven Crosshaven bij Cork hebben we eerst even bijgeslapen, gegeten en de dag erop Cork per bus bezocht.
Nu zijn we in dagetappes aan het hoppen langs de kust en hebben achtereenvolgens Kingsale en Glandore aangedaan. Nu liggen we, vlakbij de Fastnetrock, in de stormveilige haven van Baltimore aan de mooring te zwaaien terwijl het buiten steeds harder begint te waaien en te regenen.
groet