DOBBEREN EN STUIVEN
Een persoonlijk verslag van de 13e CAM-race
door Winny Borsboom a/b “Touch of Wind”
Eerder gepubliceerd in De Drietand van de NVvK en VVZ Nieuws van de Vereniging Vrouwenzeilen
Mijn eerste CAM-race was in 2004 en wat mij betrof was dat ook de laatste. Na een dag windkracht 7 tot 8 op de kop, het bericht dat die ellende nog een behoorlijke tijd zou aanhouden, het feit dat ik al plassend van het toilet stuiterde en in m’n eigen afval zat, de ophanging van het gasfornuis afbrak en we niet eens meer een kopje thee konden zetten, gaf bij mij de doorslag. “Dit doe ik nooit weer!!”.
Maar ja … dan is het november 2005 en geeft manlief Rens te kennen eigenlijk best in 2006 weer mee te willen doen. Geloof het of niet, maar het begon bij mij ook weer te kriebelen. Dus afgelopen 15 juli waren we gewoon weer van de partij, ondanks CAM nummer 13.
Het aanbrengen van onze “Touch of Wind” naar Lauwersoog was al een feestje op zich. Het weer liet toe om dat vanaf Medemblik via Harlingen en Vlieland buitenom te doen. Bij aankomst in Lauwersoog blijkt weer hoe goed alles door de Cam-mensen georganiseerd is. Er kan eigenlijk niets mis gaan. Chapeau! Nog even de spanning of de boot wel goedgekeurd gaat worden. Belachelijke spanning, want je zorgt er natuurlijk voor dat de boot er helemaal klaar voor is en dat was ze ook. Na 2 dagen wat klungelen, hebben we het allemaal wel gehad. We willen weg. Vrijdag eerst nog het verhalen van ruim 120 boten door de sluis naar de vissershaven. Per schutting kunnen er maximaal 7 schepen mee. Dus een hele klus, maar toch heeft het wel iets. Op zaterdag heeft iedereen een gezonde spanning en na een korte briefing is het eindelijk zover.
Het is een prachtige, zonnige dag met een lekker windje. Het eerste deel van de vaargeul hebben we halve wind. We lopen als een speer. Maar goed ook want onze start was erbarmelijk. We maken veel goed. Ook het smalle Westgat uit gaat prima, maar met de wind pal op de kop is het hard werken. Bovendien rukken de snelle professionele jongens uit de laatste startgroep op en maken het ons niet gemakkelijk. “Karel met de Houten Poot” brengt ons op een vervelende, onnodige manier behoorlijk in het nauw. Die jongens moeten nog veel leren. Na het Westgat wordt de koers verlegd. Nog steeds redelijk scherp aan de wind blijven we binnen de voorgeschreven coördinaten voor de oversteek van de TE-route. Daarna is het heel ontspannen zeilen. We gaan de eerste heldere nacht in. Nou ja “nacht”. Die duurt maar een paar uur en dan met een brede daglichtband aan de horizon. Bovendien hebben we net volle maan gehad, is het heel helder weer en worden we vergezeld door een prachtige maan. Het opgaan daarvan gaf even verwarring. “Wat komt daar op ons af??!”. Maar al gauw is het raadsel opgelost en ga je weer geloven in romantische sprookjes.
Om 24.00 uur moeten we verplicht op kanaal 77 proberen 3x onze positie door te geven aan 3 verschillende deelnemers en ook zelf de posities van 3 verschillende schepen noteren. Dat verloopt nogal chaotisch maar dat nachtelijke contact is ook wel weer leuk. De volgende dagen zal zich dat om de 12 uur herhalen. Tussen 04.00 en 05.00 uur komt de zon weer in al zijn glorie op. Het is dan zeker geen straf wacht te lopen. We hebben nog steeds een bezeilde koers maar de wind wordt minder. Tijdens de briefing heeft men een windstilte aangekondigd in het Skagerrak, maar het gaat er op lijken dat die al eerder gaat komen. Met een inmiddels voordewindse koers zetten we bij gebrek aan een spinnaker de halfwinder als zodanig op. We lopen hartstikke goed. De snelheid is perfect om te proberen een makreeltje te vangen. De daad wordt bij het woord gevoegd en binnen 5 minuten hebben we (tot mijn verdriet) 3 makrelen aan de haken. Eén ervan weet (gelukkig) te ontsnappen. Twee makrelen voor 5 personen is wat weinig, dus hengeltje weer uit. Een half uur later weer 3 makrelen (en weer weet 1 ervan te ontsnappen). Het ongelukkige viertal wordt vakkundig van het leven beroofd, schoongemaakt en met wat zeezout in folie gewikkeld en in de oven gaar gestoofd. Ze hebben niet voor niets het leven gelaten. Ze waren heerlijk.
De windstilte komt inderdaad veel eerder dan verwacht. Uren en uren dobberen maar we proberen eruit te halen wat erin zit. Ook de snelle jongens dobberen gezellig mee. Met nog erg veel mijlen voor de boeg ga je op een gegeven moment toch rekenen of Stavern nog binnen de vastgestelde tijd haalbaar gaat worden. Het wordt spannend. Maar ach, het zonnetje schijnt, de sfeer aan boord is perfect en dat is ook wat waard.
En dan eindelijk in de nacht van maandag op dinsdag trekt de wind aan en trekt eigenlijk best lekker door. Met een halve wind van kracht 6 lopen we weer als een tierelier. De stralende ogen van de roergangers spreken boekdelen. Genieten! Veel verloren tijd wordt goedgemaakt. Als we zo doorgaan kunnen we al op dinsdag om 17.30 uur over de finish zijn. ’s Morgens vroeg zien we de eerste strepen van Noorwegen. Maar al gauw blijkt dat de windstilte in Fisher een voorproefje was van die op het Skagerrak. Met een vervelende golfslag, die de zeilen doet klapperen, vorderen we maar mondjesmaat. Eén ding is zeker en dat houdt de stemming erin: “We finishen op tijd”. De vraag is alleen of dat op dinsdag of woensdag zal zijn. Over de laatste 3 mijl doen we 3 uur. Ondertussen is er op kanaal 77 een zwarte humor conversatie van “medelijders” ontstaan. En zo “vallen” we (kreet van Rens) al lachend toch echt over de finish. En nog net op dinsdag (23.34 uur). De champagne smaakt heerlijk.
Na 12 uur ‘s nachts bereiken we de haven. De verrassing is groot en hartverwarmend als zoveel mede Cammers ons met toeters, applaus en stemgeluid verwelkomen. Wie verwacht dat nog op dat tijdstip. Fantastisch!
Op donderdag nog een indrukwekkende “Parade of Sails” door het fjord van Larvik, een “wedstrijd” in Hobiecats tussen de groepswinnaars in de verschillende klassen en een geweldige barbecue in de haven van Larvik, waar ook het afscheid van Cam-voorzitter Martin Loos wordt aangekondigd. Dertien keer heeft hij dit evenement op onnavolgbare wijze georganiseerd. Een mooier afscheid heeft hij zich niet kunnen wensen. Wat de wind betreft van 0 tot 26 knopen en verder alleen maar zon en prachtige nachten en een maximaal aantal gefinishte deelnemers.
Op vrijdag gaat ieder weer zijn eigen weg. Onze opstappers Rita, José en Fons gaan van boord. Rens en ik zetten koers richting Zweedse scheren om van een heerlijke vakantie te gaan genieten.
De moraal van dit verhaal? Wat zou ik het moeilijk hebben gehad als ik bij mijn besluit zou zijn gebleven niet mee te gaan. Dit allemaal niet had meebeleefd en dit verhaal door een ander zou zijn geschreven. Dat zou veel erger zijn geweest dan een windkracht 7 tot 8 met alle ellende van dien. Dat gaat weer voorbij, maar spijt nooit.
Wat ben ik blij een veranderlijke vrouw te zijn.
